အခ်စ္နဲ႔ ပတ္သက္လာရင္
ဒီ့ထက္ပိုေကာင္းတဲ့အခ်စ္ ရွိႏိုင္ေသးတယ္လို႔ မထင္လိုက္ပါနဲ႔။
အခုလက္ရွိပိုင္ဆိုင္ထားတဲ့ အခ်စ္ကအေကာင္းဆံုးပါ။
အသက္ငယ္ေသးတယ္ ေနာက္က်မွအိမ္ေထာင္ျပဳလည္းရတယ္
လို႔ မထင္လိုက္ပါနဲ႔။
အခ်စ္က အသက္အရြယ္ကို ေစာင့္လိမ့္မွာမဟုတ္ဘူး။
အကြာအေဝးေၾကာင့္ အခ်စ္ကို လက္လြတ္ဖို႔ မႀကိဳးစားပါနဲ႔။
အခ်စ္က ကိုယ္နဲ႔အတူ ရထား၊ ေလယာဥ္စီးလို႔ရပါတယ္။
ေငြေၾကးမခ်မ္းသာတဲ့ ခ်စ္သူကို မစြန္႔လြတ္လိုက္ပါနဲ႔။
အသံုးမက်တဲ့လူကလဲြလို႔ လံု႔လဝီရိယရွိသူဆိုရင္ သင့္ကိုခ်မ္းသာေအာင္ထားႏိုင္ပါတယ္။
အခ်စ္က ရိုးရွင္းေလ ေပ်ာ္ရႊင္ေလျဖစ္တယ္။
တစ္သက္မွာ တစ္ေယာက္တည္းခ်စ္တာက အေကာင္းဆံုးျဖစ္တယ္။
ခ်စ္တာမ်ားၿပီး ခံစားခ်က္ အေတြ႔အႀကံဳမ်ားရင္ ထံုက်င္သြားတတ္တယ္။
လမ္းခဲြႀကိမ္မ်ားရင္ က်င့္သားရသြားတတ္တယ္။
ခ်စ္တာမ်ားရင္ ႏႈိင္းယွဥ္မႈေတြမ်ားသြားတတ္တယ္။
ေနာက္ဆံုးမွာ အခ်စ္ကို အယံုအၾကည္မဲ့သြားတတ္တယ္။
အခ်စ္က ဝမ္းနည္းစရာေကာင္းတဲ့ ဒ႑ာရီပံုျပင္တစ္ပုဒ္ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မယ္။
ကိုယ့္ကိုခ်စ္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ကို စြန္႔ရတာ သိပ္မနာက်င္ေပမယ့္
ကိုယ္ခ်စ္တဲ့လူတစ္ေယာက္ကို စြန္႔ရတာေလာက္ နာက်င္တာမရွိပါဘူး။
ကံအေၾကာင္းပါခဲ့ရင္ အခ်ိန္၊ ေနရာဆိုတာ အကြာအေဝးမဟုတ္ပါဘူး။
ကံအေၾကာင္းမပါခဲ့ရင္ အတူဆံုမိလည္း တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ မႏွစ္လိုတတ္ၾကဘူး။
အခ်စ္ကို ေက်ေက်နပ္နပ္ခံစားရင္ ထိခိုက္နာက်င္ခဲ့လည္း ေနာင္တမရတတ္ဘူး။
အခ်စ္ကို အေတြ႔အႀကံဳတစ္မ်ဳိးလို႔ မွတ္ယူခဲ့ရင္ အသဲကဲြခ်ိန္
ခ်ဳိၿမိန္တာကို ခံစားမိမယ္။
အခ်စ္ကို ျဖတ္သန္းမႈတစ္ခုလို႔ မွတ္ယူခဲ့ရင္ လဲၿပိဳခ်ိန္ လွပတယ္လို႔ ခံစားမိမယ္။
အထီးက်န္ စိတ္ေလလို႔ လူတစ္ေယာက္ကို မွားခ်စ္မိတာမ်ဳိး မျဖစ္ေစပါနဲ႔။
လူတစ္ေယာက္ကို မွားခ်စ္မိလို႔လည္း တစ္သက္လံုး အထီးမက်န္ပါေစနဲ႔။
အခ်စ္က ရိုးရွင္းေလ ေပ်ာ္ရႊင္ေလျဖစ္တယ္။
ဘဝေဖာ္ဆိုတာ
ဘဝေဖာ္ဆိုတာ ကိုယ္ကလဲြရင္ ဘယ္သူကိုမွမယူဘူးဆိုတဲ့လူ မဟုတ္ပါဘူး။
ဘဝေဖာ္ဆိုတာ ကိုယ့္အားနည္းခ်က္အားလံုးကို သိသည့္တိုင္ ကိုယ့္ကိုေရြးခ်ယ္သူျဖစ္တယ္။
ဘဝေဖာ္ဆိုတာ ကိုယ္ကိတ္မုန္႔ႀကိဳက္လို႔ သူကိတ္မုန္႔လိုက္ႀကိဳက္တဲ့လူ မဟုတ္ဘူး။
ဘဝေဖာ္ဆိုတာ ကိုယ္ၾကက္ဥအကာစားၿပီး သူၾကက္ဥအႏွစ္စားသူျဖစ္တယ္။
ဘဝေဖာ္ဆိုတာ မိုးခ်ဳပ္တာနဲ႔ ကိုယ့္လက္ကိုဆဲြၿပီး စားေသာက္ဆိုင္ထဲဝင္တဲ့လူ မဟုတ္ဘူး။
ဘဝေဖာ္ဆိုတာ ကိုယ္အျပန္ကိုေမွ်ာ္ၿပီး ထမင္းအတူစားဖို႔ ေစာင့္ေနသူျဖစ္တယ္။
ဘဝေဖာ္ဆိုတာ အခ်စ္အေၾကာင္းပဲဖဲြ႔ႏဲြ႔ၿပီး "ခ်စ္တယ္"ဆိုတဲ့စကားကို
ပါးစပ္ဖ်ားကမခ်သူ မဟုတ္ဘူး။
ဘဝေဖာ္ဆိုတာ ဆန္၊ ဆီ၊ ဆား၊ အိုးခြက္ပန္းကန္အေၾကာင္း ျမည္တြန္ေတာက္တီး
ေျပာတတ္တဲ့သူျဖစ္တယ္။
ေပ်ာ္ရႊင္တဲ့အိမ္ေထာင္ေရးမွာ ဘဝေဖာ္ဆိုတာ ကိုယ္အတြက္ အတိအလင္း
သတ္မွတ္ထားသူျဖစ္ရံုမက ကိုယ္နဲ႔အတူ အိမ္ေထာင္သက္တမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ
အတိုင္အေဖာ္ညီမႈ၊ ၾကင္နာမႈ၊ သာမန္ရုိးရွင္းမႈ၊ နားလည္မႈ၊ ခြင့္လြတ္မႈေတြ
မွ်ေဝေပးသူျဖစ္တယ္။
ဂတိနဲ႔ပတ္သက္ရင္
ေ႐ွးဂရိရာဇဝင္ပံုျပင္မွာ ခ်စ္သူေတြက ကိုယ္ခ်စ္တဲ့သူရဲ႕လက္ခလယ္မွာ
အခ်င္းခ်င္း လက္စြပ္ေတြဝတ္ဆင္ေပးၾကတယ္။ အေၾကာင္းက လက္ခလယ္မွာရွိတဲ့
ေသြးေၾကာတစ္ေခ်ာင္းက ႏွလံုးနဲ႔တိုက္ရိုက္ ဆက္သြယ္ထားလို႔ျဖစ္တယ္။
ဒါေၾကာင့္ လက္စြပ္ရဲ႕အဓိပၸါယ္က ႏွလံုးသားရဲ႕ အာမခံခ်က္ျဖစ္တယ္။ ဒါေပမယ့္
လူ႔ေလာကမွာ ဆံျဖဴသြားက်ဳိးတဲ့အခ်စ္က နည္းခဲ့ပါတယ္။ ရုိးေျမက်ဆိုတဲ့
ခ်စ္သူေတြ ႐ွားခဲ့ပါတယ္။ ကိုယ္နဲ႔တစ္သက္အတူေနဖို႔ ေရြးခဲ့သူက
ကိုယ့္အခ်စ္ဆံုး ဟုတ္ခ်င္မွလည္းဟုတ္မယ္။ ကိုယ့္အခ်စ္ဆံုးက
ကိုယ္နဲ႔တစ္သက္အတူ ေနရခ်င္မွလည္း ေနရမယ္။ တခ်ဳိ႕ခ်စ္သူေတြကေတာ့
ဒီတစ္သက္အတူမေနရရင္ ေနာင္ဘဝမွာေနရဖို႔ ေတာင္းဆုျပဳတတ္ၾကတယ္။
အရမ္းခ်စ္ၾကတဲ့ခ်စ္သူေတြ လက္ထပ္ျခင္းဆိုတဲ့တံခါးဝကို ျဖတ္ေက်ာ္ၿပီးေနာက္
အခ်င္းခ်င္း တန္ဖိုးမထားၾကသူေတြလည္း ရွိၾကတယ္။
ဂတိသစၥာေတြ အႀကိမ္ႀကိမ္ေပးစရာ မလိုပါဘူး။
ခ်စ္ေနခ်ိန္ အတူေနခ်ိန္မွာ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ တန္ဖိုးထားတတ္ၾကမယ္၊
တစ္ေန႔တာကို ေနာက္ဆံုးခ်စ္ရမယ့္ရက္လို႔ သတ္မွတ္ၿပီး ခ်စ္ၾကမယ္၊
ခ်စ္သူလက္ကို တင္းတင္းဆုပ္ထားမယ္၊ ရုပ္ရည္အိုမင္းသြားလည္း၊
ပါးေရေတြတြန္႔သြားလည္း ကိုယ့္မွတ္ဥာဏ္ထဲမွာ ခ်စ္သူကိုအလွဆံုး
သိမ္းထားႏိုင္ခဲ့ရင္ ဂတိတည္ရာေရာက္ပါတယ္။
လူ႔ဘဝနဲ႔ ပတ္သက္ရင္
ဘဝဆိုတာ ျပဇာတ္တစ္ပုဒ္နဲ႔တူတယ္။ ႏွစ္လရာသီေတြက အညႇာတာကင္းမဲ့တယ္။
အတိတ္ကိုျပန္ မွန္းေမွ်ာ္ၾကည့္ေတာ့ လူေတြအသက္ရွင္တာက
စိတ္ခံစားမႈတစ္မ်ဳိးလို႔ ဆိုႏိုင္တယ္။ ဆင္းရဲတာပဲျဖစ္ျဖစ္၊
ခ်မ္းသာတာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ရယူတာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဆံုး႐ႈံးတာပဲျဖစ္ျဖစ္ အရာအားလံုးက
လွ်ပ္တစ္ျပက္အတြင္းမွာျဖစ္ၿပီး လွ်ပ္တစ္ျပက္အတြင္းမွာ
ေပ်ာက္သြားႏိုင္တယ္။
မေန႔က၊ ဒီေန႔၊ မနက္ျဖန္ ဘာေန႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ စိတ္ရႊင္လန္းတဲ့ေန႔က
အလွဆံုးေန႔ျဖစ္တယ္။ မိသားစုအခ်စ္၊ သူငယ္ခ်င္းအခ်စ္၊ ခ်စ္သူအခ်စ္
ဘာအခ်စ္ပဲျဖစ္ျဖစ္ တန္ဖိုးထားျမတ္ႏိုးႏိုင္ရင္ ခံစားခ်က္ေကာင္းေတြေပးတယ္။
စကားတစ္ခြန္းက ဒီလိုဆိုပါတယ္။
"ပိုင္ဆိုင္ခဲ့ဖူးတာကို မေမ့နဲ႔၊ လက္ရွိပိုင္ဆိုင္တာကို ပိုတန္ဖိုးထားပါ။
ကိုယ့္အတြက္ သတ္မွတ္ထားတဲ့အရာကို လက္မလြတ္နဲ႔၊ ဆံုး႐ႈံးခဲ့ဖူးတာကို
အမွတ္တရထားပါ။ လိုခ်င္တာကို ရေအာင္ႀကိဳးစားပါ။ ေမာပန္းလာရင္ စိတ္ကို
ကမ္းကပ္ဖို႔ မေမ့ပါနဲ႔။ ေရြးခ်ယ္ၿပီးေနာက္ ေနာင္တမရနဲ႔၊ အပင္ပန္းခံမွ
ျပည့္ဝတာကို နားလည္မယ္၊ အနာခံမွ ဘဝကိုနားလည္မယ္။ စိတ္ထိခိုက္အားငယ္မိမွ
ႀကံ့ခိုင္တာကိုနားလည္မယ္။
ေလတိုက္တဲ့မနက္ဆိုတာသလို လွပတဲ့ညေနဆည္းဆာလည္း ရွိမယ္။ ၾကယ္ေၾကြညေတြလည္း
ရွိႏိုင္မယ္။ ဘဝဆိုတာ အျပန္မရွိတဲ့ လက္မွတ္တစ္ေစာင္နဲ႔တူတယ္။ ဘဝဆိုတာ
အစမ္းေလ့က်င့္မႈေတြမရွိတဲ့ တိုက္ရိုက္သရုပ္ေဆာင္မႈေတြျဖစ္တယ္။
သရုပ္ေဆာင္မႈတိုင္းကို ပုိင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္လုပ္ႏိုင္တာက လူ႔ဘဝကို
အေကာင္းဆံုး တန္ဖိုးထားနည္းပဲျဖစ္တယ္"
ရယ္(ၿပံဳး)တာနဲ႔ပတ္သက္ရင္
နားလည္မႈလဲြတာနဲ႔ ႀကံဳတဲ့အခါ ခပ္ဟဟရယ္ႏိုင္တာက ရည္မြန္ျခင္းတစ္မ်ဳိးျဖစ္တယ္။
မွားယြင္းမႈနဲ႔ႀကံဳတဲ့အခါ ခပ္ပြင့္ပြင့္ရယ္ႏိုင္တာက
သေဘာထားႀကီးျခင္းတစ္မ်ဳိးျဖစ္တယ္။
အက်ဳိးမဲ့ေစတာနဲ႔ႀကံဳတဲ့အခါ ခပ္ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရယ္ႏိုင္တာက ရက္ေရာျခင္းတစ္မ်ဳိးျဖစ္တယ္။
ေရွ႕မတိုးေနာက္မဆုတ္သာတဲ့ကိစၥနဲ႔ ႀကံဳတဲ့အခါ ကိုယ့္ကိုယ္ကို
ျပက္ေခ်ာ္ေခ်ာ္ရယ္ႏိုင္တာက အသိဥာဏ္တစ္မ်ဳိးျဖစ္တယ္။
အပ်က္အဆီး၊ ဒုကၡနဲ႔ႀကံဳတဲ့အခါ စိတ္အေႏွာင့္အရွက္ကင္းကင္း ရယ္ႏိုင္တာက
သေဘာထားႀကီးျခင္း တစ္မ်ဳိးျဖစ္တယ္။
မေထမဲ့ျမင္ျပဳခံရတဲ့အခါ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ ရယ္ႏိုင္တာက
ကိုယ့္ကိုယံုၾကည္မႈတစ္မ်ဳိးျဖစ္တယ္။
အသဲကဲြတဲ့အခါ သိမ္သိမ္ေမြ႔ေမြ႔ ရယ္ႏိုင္တာက ခ်ဳပ္ခ်ယ္မႈကင္းနည္းတစ္မ်ဳိးျဖစ္တယ္။
ဘယ္လိုအေျခအေနမ်ဳိးမွာျဖစ္ျဖစ္... ဘယ္လိုအေၾကာင္းမ်ဳိးမွာျဖစ္ျဖစ္
ေန႔တိုင္းၿပံဳးရယ္ႏိုင္ဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။
ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းနဲ႔ ပတ္သက္ရင္
ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းဆိုတာ လွပတဲ့ဖန္ေဂၚလီနဲ႔တူတယ္။ ကမာၻ႔ေနရာအႏွံ႔မွာ
ျပန္႔က်ဲေနတယ္။ အဲဒီဖန္ေဂၚလီကို လူတခ်ဳိ႕က မ်ားမ်ားေကာက္ေတြ႔တယ္။ တခ်ဳိ႕က
နည္းနည္းေကာက္ေတြ႔တယ္။ တခ်ဳိ႕ကလံုးဝေကာက္မေတြ႔ဘူး။ လက္ရွိအေျခအေနကို
တန္ဖိုးထားျမတ္ႏုိးပါ။ စိတ္နဲ႔ခံစားမွ်ေဝတတ္ရင္ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းက
ကိုယ္နဲ႔တစ္သက္လံုးရွိေနပါတယ္။
လူေတြက ကိုယ္ပိုင္ဆိုင္ခ်ိန္ တန္ဖိုးထားေကာင္းမွန္းမသိဘဲ ဆံုး႐ႈံးသြားမွ
ႏွေျမာသတျဖစ္တတ္ၾကတယ္။ ကိုယ္ပိုင္ဆိုင္တဲ့ပစၥည္း
ဆံုး႐ႈံးသြားရေတာ့မယ္လို႔ သိခ်ိန္ေရာက္မွ လက္ကမလြတ္စတမ္း
ဆုပ္ကိုင္ထားခ်င္ၾကတယ္။ အဲဒီလိုပဲ ဘဝမွာ တဇြတ္ထိုးေခါင္းမာမႈတခ်ဳိ႕က
ေသဆံုးခ်ိန္မွ လက္လြတ္ၾကရတယ္။
